Altzabasoa, udal gobernua eta Murphyren legea
Iñigo Landa
Joan den maiatzean Donostiako udal gobernuaren ordezkariek Añarbeko baso erreserba izendatu berria ezagutarazteko kanpainaren berri eskaini zuten. Balio handiko inguru horrek goi mailako babesa merezi zuen eta azkenean naturzaleen elkarteei eta erakundeei esker lortu da. Zorionekoak gara, beraz, etorkizunean leku eder horrekin gozatzen jarraitu ahal izango baitugu. Alabaina, notizia horrek zapore mikatza ere utzi digu. Izan ere, Añarbeko erreserbaren alde donostiarra Altzabasoa da, baina Donostiako udalak Errekabeltz izenarekin ordezkatu du, Altzabasoan dagoen erreka baten izenarekin.
Leku izenak desagerrarazi, desitxuratu, aldatu… Altza Donostiara bildu zutenetik behin eta berriro errepikatu egin den praktika tamalgarria. Donostiako udaletxean buruak aldatzen dira, baina praktikak ez. Elorza-Letamendiaren garaian ondarea “babesteko” eta auzoak banatzeko idatzi ziren bi dokumentuei, adibidez, indar osoa eman die egungo gobernuak eta, horrela, Altzan geratzen zaigun ondareak gero eta babesa gutxiago dauka (ikusi joan den maiatzeko Estibausen) eta Herrera bezalako auzoak hiru auzotan zatituta jarraitzen du.
Orain Altzabasoa izena desagerrarazi dute, eta beldur gara ez dela horretan geratuko. Banatu duten foiletoan, “Donostia eta Errenteria arteko mugarriak” aurkituko ditugula ibilaldian esaten dute. Udal buru horiek konturatzen direnean mugarri horietan zizelkatuta dagoena Altzaren “A” dela, eta ez Donostiako “SS”-ak, kenaraziko dituzte. Gurean Murphyren legeak agintzen baitu erremediorik gabe: zerbait gaizki joan badaiteke, gaizki joango da. Bestela, zaudete piska batean.
2013, Urriak 9
Es lamentable. Una y otra vez la misma política de falta de respeto. No tienen ninguna necesidad de cambiar nada y sí tienen la obligación de respetar la personalidad de lo que administran. Además, no parece que tengamos nada que hacer. No importa donde vayamos, a quien se lo digamos. ¿quién decide y por qué? Políticos, técnicos… Se nos dice: es inútil, ellos van a lo suyo…. Y yo me pregunto ¿y qué es lo suyo? ¿no era lo nuestro…?